Koningsdag 2015............hier in Dordrecht!!!!

Ja het is echt waar, al maanden staan onze kranten er vol mee......de koning komt zijn verjaardag, zijn koningsdag hier in onze stad vieren, in Dordrecht!!!! Oh wat spannend, oh wat gaaf......en onze oudste zoon moet met zijn club Jong Jubal het feestprogramma afsluiten.......tjemig wat een eer....

Als ouders van de clubleden weten we wel al dat de kinderen een prominente plek zouden gaan krijgen in het programma, maar dit weten we pas sinds vorige week.....gelukkig maar want onze oudste heeft Asperger en door zijn autisme kan hij weinig spanning aan zonder te flippen of te stressen en dat terwijl hij ook nog de week ervoor de cito entreetoets heeft.....wow pittig zeg voor hem!!

Maar goed tot nu toe gaat het redelijk en slaat hij zich er goed doorheen!! Knapperd!!

Zelf heb ik door mijn burnout ook nog te kampen met mijn eigen stress en paniekgevoelens.......natuurlijk wil ik gaan kijken in de binnenstad, zowel naar het koningspaar als naar mijn eigen kanjer, maar ja.......op zo'n dag is het natuurlijk bomvol mensen......jakkes, die drukte maakt me nu al benauwd.....constant afwegen in mijn hoofd:  Wel gaan of thuis blijven....bang voor schuldgevoel als ik niet zou gaan, maar druk op de borst-gevoel bij de gedachte wel in die menigte te staan......ooohhhh bah!

Om de spanning uit mijn lijf te kalmeren haak ik er wild op los.......rood-wit-blauw-oranje kleuren liggen kriskras op de bank, bloemetje hier, brochetje daar, van alles aan het haken, bedenken en uitproberen.....

En uiteraard is dit ook te koop bij vlijtig-iesje

(ondanks alle spanning en stress:)  FIJNE KONINGSDAG ALLEMAAL!!!!! xxx

Jippie, het is weer voorjaar!!

Ja dit jaar kan ik dit met recht zeggen.......JIPPIE!!!

Vorig jaar moest ik me er nog toe zetten om te genieten van de zon, met zijn mooie licht en warme stralen, maar nu lukt het me écht!!

Heerlijk om de geur van buiten op te snuiven, de warme gloed op je gezicht, de vrolijk tjilp-geluidjes van vogels, de kleine bloembolletjes die weer boven de grond uitsteken, de magnolia die weer in bloei komt bij een van onze buren....zalig!!!

Zodra de kerst voorbij is snakt mijn lijf altijd naar meer.....kerst was zo gezellig, met de mooi versierde boom, lekker warm met de kachel aan, gezellig vakantie met het gezin...en dan opeens is dat weg, iedereen weer druk op school en op het werk, boom weg, kale bedoeling binnen en buiten, kwakkel winter...grijze sombere luchten....en het enige wat ik dan wil is zon, warmte en bloemetjes.....PASEN!!!!
Hup, door naar het volgende feest...

Dit jaar heb ik de plank boven de bank in paasversiering getoverd:

En uiteraard hebben we een vrolijke paastak met diverse hangers door de kids aangekleed:

Voor mijn winkeltje heb ik diverse kaartjes/labeltjes gehaakt van vintage afbeeldingen. Zo lief, je kunt ze aan een paascadeautje hangen of aan een bosje bloemen die je iemand wil geven of je kunt ze in je takken hangen:

Maar ja.......ook aan pasen komt een eind....weg vrolijkheid, weg voorjaarsgevoel.....
Nee, dat wil ik niet, ik wil het juist houden......
Voor een projectje had ik gehaakte bloemen nodig en vond diverse patronen op internet, allemaal uitgeprobeerd en de een was makkelijker of mooier dan de ander, maar toen had ik natuurlijk een flinke voorraad liggen.....

Tijdens de speurtocht op het net zag ik een foto van iemand die gehaakte bloemetjes in takjes had verwerkt en in een vaasje gedaan had......BRILJANT!!!! Mijn paastakken hoeven nog niet weg!!! Bloemetjes erin en het is nog steeds vrolijk en gezellig hier!

JIPPIE!!!! xxx

Waarom????

Tja haha waarom een blog beginnen?
Hmm goede vraag......

Schrijven vind ik erg leuk, doe ik ook best graag. Vroeger als kind flink wat uren in de pen gekropen om mijn dagboek vol te schrijven en ik vond het heerlijk als ik in vriendenboekjes mocht schrijven......vooral die ouderwetse poezie-albums met die heerlijke kitscherige plakplaatsjes (liefst ook met glitters natuurlijk!!).....
Ik betrapte mezelf hier op toen mijn kinderen thuis kwamen uit school met zo'n vriendenboekje (of CARS of Prinsessen) Jakkes alles is al voorgedrukt!!! Je hoeft nog nauwelijks iets in te vullen......toch vond ik het wel stiekem leuk en was IK vooral degene die haar best zat te doen met plaatjes en glitters en kleurstiften om langs de randjes waar het nog enigszins kon het boekje op te leuken..........Na twee keer kreeg ik meteen een vriendenboekje in de schoot geworpen met een opmerking als "hier, voor jou" ?????? Huh??? Oeps.......sorry hihihi.....

Op het voortgezet onderwijs vond ik het ook heerlijk als we een opstel moesten schrijven voor Nederlands, lekker lange vellen vol schrijven......onderwerp maakte niet uit ik verzon er wel wat omheen.....

Tijdens de PABO periode ook nog een poging gedaan om kinderboeken te gaan schrijven, was er niet helemaal ontevreden over, maar had nooit het lef om er daadwerkelijk mee naar een uitgever te stappen (altijd smoesjes verzinnen: levert toch niets op, is geen brood mee te verdienen, je bent een van de duizendste die een stuk inleverd, zal nooit gelezen worden.......en bovendien DOODENG....hoe pak je zoiets dan aan? waar stuur je het naar toe? Internet was toen nog niet zo toegankelijk......de Gouden Gids en het grote telefoonboek waren de meest toereikende zoekbronnen, dus tja....)

Toch blijft de schrijfdrang zwieren door mijn hoofd......wel op de achtergrond, maar de laatste tijd is het mapje "schrijven" weer aangewakkerd. Ik heb de laatste tijd heel wat moeten schrijven van mijn psycholoog, hoe ik de dag doorbreng, wat mijn gedachtes zijn, waar ik over pieker, wat mijn angst is en of die angst wel/niet gegrond is.......geen leuke periode!!!! Maar dat schrijven.......dat was wel leuk!!!!

En natuurlijk blijft de vraag "wie zit hier nu op te wachten?" , maar ach wie weet kan ik je met mijn verslagen over mijn gevecht met mijn burnout, het omhoog kruipen uit het diepe dal, de draad weer op te pakken, het leven van een moeder van drie jonge kinderen waarvan de oudste zoon het asperger syndroom heeft en al begint te puberen (tjemig je bent nét 11!! NU AL?!) en mijn poging om mindfulness achtig te blijven in alle hectiek en de keuzes die ik moest maken (blijven werken of stoppen?!).......(ppfff wat een lijst haha).....inspireren en helpen bij je eigen gevecht(en) om er weer bovenop te komen en een gezond maar vooral GELUKKIG mens (weer) te worden

Ik hoop dat het helpt .........xxxx

O ja.......én ik maak tussendoor ook hier en daar wat reclame voor mijn webwinkeltje die ik onlangs ben begonnen:

vlijtig-iesje

Ai.......een burnout?!

Ik had het echt helemaal voor mekaar...een super leuke man, drie heerlijke kinderen....en een super leuke baan. Ik werkte als leidster op een peuterspeelzaal met een hele leuke lieve collega. Het klikte meteen tussen ons en al na een paar weken waren we goede vriendinnen. We hadden samen de verantwoording over twee peutergroepen,  vier dagdelen werkten we samen. En als we niet moesten werken kwamen we bij elkaar op visite. Voor ons gevoel gingen we dus ook nooit naar "het werk" want dat klinkt negatief....en zo was het niet voor ons, wij hadden het leuk en maakten met de kinderen een gezellig feestje op school. Wat een energie kregen we ervan, heerlijk!!! Zo'n lol die we hadden, een leuke band met de peuters, goed contact met de ouders, we genoten er beiden zichtbaar van......tot dat......ja je voelt 'm al aankomen zeker...

De gemeente moest regels aanscherpen en mijn collega zou moeten kiezen, ontslagen worden of een opleiding volgen voor SPW. Ze kon bij mij op de groep stage lopen, dus veel veranderde er niet....ok zonder problemen die periode doorgekomen....vanuit het kantoor werd vaak gezegd dat we niet uit elkaar gehaald zouden worden want zo'n goed team moest je zuinig op zijn was hun mening....Nou de handtekening op het diploma was nog niet droog of mijn collega werd al overgeplaatst naar een andere lokatie....ze werd geruild met een collega die geen diploma had want ik had reguliere groepen en die mochten toen nog met een vaste leidster en een assistent werken.....Deze nieuwe collega had het zwaar in het begin....ik werd ziek, had een flinke griep voor ruim drie weken en zij werd min of meer in het diepe gegooid. Andere collega's op de lokatie namen van de gelegenheid gebruik om eens goed te roddelen over mij en er kwam steeds meer negativiteit rondom mijn werken op de groep (ik zou geen orde kunnen houden, ik bood geen veiligheid er was geen structuur, ik deed maar wat en alles maar met matige luie inzet). Mijn nieuwe collega sprak me hierop aan en probeerde me wakker te schudden. Wat hier allemaal gebeurde vond zij echt heel vervelend. "Dit laat je je toch niet gebeuren? Waarom kunnen ze dit allemaal zeggen over en tegen jou? Waarom word je niet boos??" Zij had er last van en vertelde dat ze het zo'n enge grimmige sfeer vond op het werk dat ze er zelfs buikpijn van had gekregen......en dat vond ik dus weer vervelend (niet het hele stuk wat over mij ging, maar dat ZIJ er verdriet van had!!!) Ik had het eerlijk gezegd allemaal niet echt door....tenminste niet bewust.....met mijn vriendin/collega hadden we ook wel af en toe lastige momenten waar we tegenaan liepen met de rest van het team, maar we konden onze schouders ophalen en focussen op onze eigen groepen (zoeken jullie het maar lekker uit, wij doen het daar wel lekker leuk op onze manier) ........Dat was goed te doen, maar door de jaren heen veranderde er heel wat binnen het peuterwerk en werd de samenwerking binnen het team ook nauwer dus konden we niet enkel meer focussen op ons eigen groepje maar kregen we ook meer met de anderen te maken.......en vanaf dat moment ging het mis.......Ruim 12 jaar met liefde en plezier "gewerkt" want ik ging niet naar mijn werk.....ik ging met mijn vriendin een gezellig ochtend/middag beleven met een groepje peuters......
Vanaf het moment dat ze werd overgeplaatst voelde ik me anders....ik ging nu ineens wel naar het werk en ik werd ook regelmatig ziek (was in die 12 jaar nog nooit ziek geweest....) Nadat ik door mijn nieuwe collega met mijn neus op de feiten werd gedrukt heb ik eerst flink gehuild, ik schrok van mijn eigen reactie, maar voor ik het allemaal een plekje kon geven in mijn hoofd werd ik al op het matje geroepen op kantoor........er zouden allemaal klachten zijn over mij vanuit collega's en ouders en hoe zou ik hier een oplossing voor kunnen bedenken?! Huh??? Tja...... euhm.....
In samenwerking met kantoor is er een tevredenheidsenquête opgesteld en uitgedeeld aan ouders om eventuele klachten te kunnen toetsen.....Hier kwam niets uit....ik zou nog wel bij andere collega's op andere lokaties moeten kijken en ervaren hoe zij daar goed leiding gaven aan de groep en hoe men daar adequaat structuur boden......ok ik heb het allemaal ondergaan en aangepakt (voor zover ik het voor mijn gevoel ook echt moest aanpakken, want ik zag mijn problemen niet maar goed dat kun je soms beter niet zeggen) Ondertussen kwam ik steeds minder lekker in mijn vel te zitten en het werk begon ook steeds minder belangrijk te voelen en thuis was ik meer een snauwende moeder met een kort lontje dan de liefdevolle moeder die je op tv reclames zo mooi ziet......."kopje thee klaar  hebben na schooltijd, kinderen komen binnen en dan de zachte stem " en? Hoe ging het vandaag op school, schatje(s)"......."
Net voor de zomervakantie was ik weer grieperig en ik kreeg de ruimte van kantoor om extra goed uit te zieken en vooral uit te rusten. Pas na de vakantie hoefde ik weer te gaan werken......met weer een nieuwe collega trouwens want ondertussen waren er weer wat regels aangescherpt waardoor mijn eerste nieuwe collega met vervroegd pensioen moest omdat er nu nergens plek was voor ongediplomeerde leidsters.

Nieuwe collega nummer 2 was een leuke meid met wie ik het ook prima kon vinden. Na een heerlijke vakantie in Zweden (wauw wat een heerlijk land zeg!!! Zo relaxed, zo lief, zo mooi en zoooooo rustig oohhhh heerlijk!!!!!) heb ik me weer helemaal kunnen herpakken....ik kwam weer in een goede flow, had overal weer zin in, thuis ging het goed en met nieuwe collega #2 zetten we samen de schouders eronder om er een top schooljaar van te maken!!! Heerlijk goede energie!

Begin oktober hadden we een grote gezamenlijke studiedag voor de hele stichting en daar kwam ik de collega's van kantoor tegen. Ze vroegen uiteraard hoe het nu op de zaal was en ik begon direct enthousiast te vertellen hoe goed het allemaal ging en dat ik hen ook zo dankbaar was dat ze mij zo'n geweldig leuke collega terug konden geven......ik zag een gezicht van een van de twee even verschieten, maar ik gaf daar verder weinig notie aan ( dat zag ik verkeerd, betekend niets joh) maar later zou ik beter weten......

In november kwam er wederom een grote reorganisatie, nieuwe cao, nieuw salarisstrookje, andere vakantieregelingen, nieuwe uren indelingen en binnen de groepen werden indelingen en roosters ook omgegooid. Dit kregen we allemaal over de mail medegedeeld. Er verscheen ineens in de inbox een email met een nieuw rooster wat over twee weken in zou gaan.......WAT???? Zijn ze nou helemaal *** geworden??? Voor mij betekende dit dat ik op 4 verschillende groepen ging werken, met vier verschillende collega's, waarvan 1 nieuwe collega #2 was en verder met de drie andere "roddeltantes" bij wie ik geen veilig en prettig gevoel had ........hhmm de moed zakte me in de schoenen.....

Ik ben ruim 13 jaar leidster geweest op een peuterspeelzaal en heb zeker 12 jaar daarvan gewerkt met dezelfde collega op twee peutergroepen. Deze collega is uitgegroeid tot mijn allerbeste vriendin....Wat een zaligheid om zo te mogen werken!! 

En nu had ik dus geen eigen groep(en) meer, maar kon ik op elke groep slechts een klein gedeelte "meedraaien", ik voelde me niet op mijn gemak en niet op mijn plek......Ik denk dat ik in al die jaren een enorme muur om me heen heb gebouwd voor alle opmerkingen en reacties van collega's waardoor ik het inderdaad niet meer zag en er dus ook nooit iets van heb gezegd dat ik het vervelend vond hoe ze tegen mij praatten en daardoor bleven zij maar schepjes (opmerkingen) er boven op gooien (ik reageerde toch niet....)........maar ondertussen nam ik het wel mee naar huis en liep gebogen onder een pak last waar ik vanaf wilde zonder het zelf door te hebben....

Ik veranderde........werd minder enthousiast over dingen, kon niet meer zo spontaan zijn als ik altijd was, ik begon enorm te piekeren, voelde me keer op keer grieperig en had een zeer kort lontje......muziek of televisie stond altijd te hard, kon bijna geen geluid verdragen.....ik vond het altijd heerlijk om een cd te luisteren als ik alleen thuis was, nu werd ik misselijk als ik de radio ook maar zachtjes aan had.......Tjemig wie is dit??? Waar ben je??? Als ik mezelf in de spiegel zag.....wat zie je eruit met die zwarte wallen onder je ogen......(tja slapen deed ik ook al een jaar heel onrustig)

Rond de decemberperiode (dit was altijd mijn hoogtepunt op de speelzaal, heerlijk hoe gekker hoe beter!!!) leek ik wel gebroken.....ik kon niet meer en wilde ook niet meer, ik sleepte me door de periode heen en "leunde" vooral op mijn collega's die de groepen draaiden......ik verdween naar de achtergrond........vreselijk!!! Dit was ik niet!! Ok, straks nog even lekker twee weken kerstvakantie en dan ben ik wel weer goed uitgerust om er tegenaan te gaan..........NOT!!!!

Huilend naar school elke dag opnieuw, met collega's gesproken over hoe ik me voelde, bij de directeur huilend aan zijn bureau gestaan......je komt er wel doorheen, het is even veel geweest, maar nu blijft het zo, komt goed, rustig aan..........dat waren loze bemoedigende woorden waar ik niets mee kon.....uiteindelijk voelde ik me steeds beroerder tot ik zelfs het idee had dat ik flauw ging vallen voor de groep.....na gesprek met de directeur ben ik naar huis gegaan en eenmaal thuis heb ik gehuild, zo hard en zo lang.....zo ik schrok er zelf gewoon van.......afspraak gemaakt met de huisarts en mijn moeder gebeld.......

Volgende dag zat ik bij de huisarts, hartfilmpjes gemaakt, hartslag was aardig hoog, kreeg kalmerende medicijnen voorgeschreven en moest maar even rust houden.......misschien was ik wel overspannen......of er was wel iets aan de hand maar dat kon nog niet gezegd worden, enkele bloedtestjes gedaan en uiteindelijk was de conclusie getrokken:

Je hebt een burnout!!!!