Ok ik ben dus een gevoelig persoon.
Of zoals er ook over wordt gesproken; ik ben een hooggevoelig persoon, een HSP-er.
Via internetsites diverse testen gedaan en ik scoor absoluut hoog.
Nooit bij stil gestaan eerlijk gezegd, maar nu ik van alles er over lees klopt er wel veel van wat er bij beschreven staat. Heel veel raakvlakken dus en ik herken ook veel van vroeger, dus nee het is niet iets "nieuws".
Vroeger was ik ook altijd bang voor bepaalde geluiden; als mijn vader ging boren kroop ik weg onder de trap met mijn handen over mijn oren, hard huilend in een hoekje, ik ruik alles en word er vaak ook misselijk van (geur komt heel intens binnen), ik vind grote gezelschappen nooit fijn, voel me ongemakkelijk....ben niet verlegen oh nee zeker niet....ik ben ook niet op mijn gemak in gezelschap die ik goed ken.....dacht alleen altijd dat ik (gewoon) onzeker was.....
Ik kan heel intens van muziek genieten en nummers kunnen me écht roeren zowel blij als verdrietig. Ook met tv series films of programma's ben ik vaak emotioneel
Overal altijd de verklaring voor gegeven als "dat zijn de hormonen" ( of ongesteld dan wel zwanger), zeker een groot inlevingsvermogen en uiteraard had ik een burnout dus de laatste jaren klopte er toch al niks van mijn huishouden en waren alle prikkels veel te heftig ( geur, geluid, stemmingen, sferen).....elke keer was het wel "logisch" tot een psycholoog het een keer uitsprak en ik er meer over ging opzoeken.
Ik herken ook veel hier van bij mijn kinderen.....mijn twee jongste smurfjes zijn ook erg gevoelig. De middelste heeft ook een zeer sterke reukzin en is heel gevoelig voor stemmingen, zit ik niet lekker in mijn vel? Heeft dat een weerslag op hem....hij mijdt het liefst spanningen en wil ook niet horen dat het slecht gaat met iemand want daar kan hij niet tegen zegt hij. Als er overdag iets naars is voorgevallen ( bv ruzie op school) wil hij het hier 's avonds ook niet meer over hebben want dan krijgt hij meteen weer die nare gevoelens in zijn buik.
De huisarts zegt het ook altijd als ze mijn jongste dochter ziet " wat is dat een gevoelig meisje, ik zie het aan haar manier van kijken...." Dit riep ze al toen mijn meisje nog net twee was, ik heb er alleen verder nooit iets mee gedaan......maar nu merk ik het door school wel meer.....slechte concentratie, last van geluid, snel moe, vaak hoofdpijn en buikpijn, last van perikelen met klasgenootjes
Dus eigenlijk ging ik me vooral door de kinderen inlezen over dit onderwerp.....grappig dan eigenlijk dat je onderweg zoveel stukjes over jezelf tegenkom....
En dan komt het volgende: moet ik hier iets mee? Moeten wij (alledrie) nu officieel getest worden? Moeten we hiervoor in therapie?
Er zijn voldoende coaches te vinden. Maar tjonge wat zijn die duur zeg.....ruim €800,00 voor een aantal sessies van 8 à 10 weken om er mee om te leren gaan.....pfff flink bedrag.....kan ik niet gewoon een boek hierover lezen en zelf iets bedenken wat het voor mezelf draaglijker maakt??
Ik geloof toch dat ik dat laatste eerst maar eens ga proberen, kan ik later altijd nog iets anders proberen als ik er echt niet uitkom....
En nu een paar weken verder gaat het INDERDAAD wel!!! Wonder boven wonder gisteren onze een na laatste uurtje gehad, tjonge en ik had zelfs mijn "huiswerk" niet eens gedaan want dat voelde niet nodig. En ik heb nu idd het idee dat ik nu wel zonder kan.........even fietsen zonder zijwieltjes......eng maar ik kan het!!!
