Trots met kippenvel

"Laten we eens gaan kijken naar je afspraken, of we die niet kunnen uitspreiden naar om de drie weken in plaats van twee en dan als dat goed blijft gaan zullen we in juni dan wel ongeveer onze laatste afspraak hebben. Dan kunnen we gaan afronden"

De woorden van mijn psycholoog een aantal weken geleden....
Ik verklaarde haar toen werkelijk voor gek!!! Hoe kon ze??? Maar ik??? En dan hoe??? Moet ik dan?? Kan ik wel??? en mijn adem stokte eventjes........ok geen paniek ik zie haar nog wel een paar keer, wie weet lukt het eigenlijk wel......

En nu een paar weken verder gaat het INDERDAAD wel!!! Wonder boven wonder gisteren onze een na laatste uurtje gehad, tjonge en ik had zelfs mijn "huiswerk" niet eens gedaan want dat voelde niet nodig. En ik heb nu idd het idee dat ik nu wel zonder kan.........even fietsen zonder zijwieltjes......eng maar ik kan het!!!

Zó enorm dankbaar dat het einde in zicht is!!
Zó enorm fijn om weer te kunnen leven zonder
stressklachten, paniek, verdriet, angst en boosheid.
Niet meer zo extreem prikkelbaar.......
wauw wat een verademing!!

En vooral ook zó trotsop het feit dat mijn kinderen weer hun rust bij mij kunnen voelen!!

Met name mijn oudste zoon heeft mij een tijdje gemeden omdat wij continu elkaars stressgehalte aan het voeden waren. En nú zoekt hij me juist op, om op de bank tegen mij aan te kruipen en zijn rust te zoeken........kippenvel én trost tegelijk!!!!!