Ai.......een burnout?!

Ik had het echt helemaal voor mekaar...een super leuke man, drie heerlijke kinderen....en een super leuke baan. Ik werkte als leidster op een peuterspeelzaal met een hele leuke lieve collega. Het klikte meteen tussen ons en al na een paar weken waren we goede vriendinnen. We hadden samen de verantwoording over twee peutergroepen,  vier dagdelen werkten we samen. En als we niet moesten werken kwamen we bij elkaar op visite. Voor ons gevoel gingen we dus ook nooit naar "het werk" want dat klinkt negatief....en zo was het niet voor ons, wij hadden het leuk en maakten met de kinderen een gezellig feestje op school. Wat een energie kregen we ervan, heerlijk!!! Zo'n lol die we hadden, een leuke band met de peuters, goed contact met de ouders, we genoten er beiden zichtbaar van......tot dat......ja je voelt 'm al aankomen zeker...

De gemeente moest regels aanscherpen en mijn collega zou moeten kiezen, ontslagen worden of een opleiding volgen voor SPW. Ze kon bij mij op de groep stage lopen, dus veel veranderde er niet....ok zonder problemen die periode doorgekomen....vanuit het kantoor werd vaak gezegd dat we niet uit elkaar gehaald zouden worden want zo'n goed team moest je zuinig op zijn was hun mening....Nou de handtekening op het diploma was nog niet droog of mijn collega werd al overgeplaatst naar een andere lokatie....ze werd geruild met een collega die geen diploma had want ik had reguliere groepen en die mochten toen nog met een vaste leidster en een assistent werken.....Deze nieuwe collega had het zwaar in het begin....ik werd ziek, had een flinke griep voor ruim drie weken en zij werd min of meer in het diepe gegooid. Andere collega's op de lokatie namen van de gelegenheid gebruik om eens goed te roddelen over mij en er kwam steeds meer negativiteit rondom mijn werken op de groep (ik zou geen orde kunnen houden, ik bood geen veiligheid er was geen structuur, ik deed maar wat en alles maar met matige luie inzet). Mijn nieuwe collega sprak me hierop aan en probeerde me wakker te schudden. Wat hier allemaal gebeurde vond zij echt heel vervelend. "Dit laat je je toch niet gebeuren? Waarom kunnen ze dit allemaal zeggen over en tegen jou? Waarom word je niet boos??" Zij had er last van en vertelde dat ze het zo'n enge grimmige sfeer vond op het werk dat ze er zelfs buikpijn van had gekregen......en dat vond ik dus weer vervelend (niet het hele stuk wat over mij ging, maar dat ZIJ er verdriet van had!!!) Ik had het eerlijk gezegd allemaal niet echt door....tenminste niet bewust.....met mijn vriendin/collega hadden we ook wel af en toe lastige momenten waar we tegenaan liepen met de rest van het team, maar we konden onze schouders ophalen en focussen op onze eigen groepen (zoeken jullie het maar lekker uit, wij doen het daar wel lekker leuk op onze manier) ........Dat was goed te doen, maar door de jaren heen veranderde er heel wat binnen het peuterwerk en werd de samenwerking binnen het team ook nauwer dus konden we niet enkel meer focussen op ons eigen groepje maar kregen we ook meer met de anderen te maken.......en vanaf dat moment ging het mis.......Ruim 12 jaar met liefde en plezier "gewerkt" want ik ging niet naar mijn werk.....ik ging met mijn vriendin een gezellig ochtend/middag beleven met een groepje peuters......
Vanaf het moment dat ze werd overgeplaatst voelde ik me anders....ik ging nu ineens wel naar het werk en ik werd ook regelmatig ziek (was in die 12 jaar nog nooit ziek geweest....) Nadat ik door mijn nieuwe collega met mijn neus op de feiten werd gedrukt heb ik eerst flink gehuild, ik schrok van mijn eigen reactie, maar voor ik het allemaal een plekje kon geven in mijn hoofd werd ik al op het matje geroepen op kantoor........er zouden allemaal klachten zijn over mij vanuit collega's en ouders en hoe zou ik hier een oplossing voor kunnen bedenken?! Huh??? Tja...... euhm.....
In samenwerking met kantoor is er een tevredenheidsenquête opgesteld en uitgedeeld aan ouders om eventuele klachten te kunnen toetsen.....Hier kwam niets uit....ik zou nog wel bij andere collega's op andere lokaties moeten kijken en ervaren hoe zij daar goed leiding gaven aan de groep en hoe men daar adequaat structuur boden......ok ik heb het allemaal ondergaan en aangepakt (voor zover ik het voor mijn gevoel ook echt moest aanpakken, want ik zag mijn problemen niet maar goed dat kun je soms beter niet zeggen) Ondertussen kwam ik steeds minder lekker in mijn vel te zitten en het werk begon ook steeds minder belangrijk te voelen en thuis was ik meer een snauwende moeder met een kort lontje dan de liefdevolle moeder die je op tv reclames zo mooi ziet......."kopje thee klaar  hebben na schooltijd, kinderen komen binnen en dan de zachte stem " en? Hoe ging het vandaag op school, schatje(s)"......."
Net voor de zomervakantie was ik weer grieperig en ik kreeg de ruimte van kantoor om extra goed uit te zieken en vooral uit te rusten. Pas na de vakantie hoefde ik weer te gaan werken......met weer een nieuwe collega trouwens want ondertussen waren er weer wat regels aangescherpt waardoor mijn eerste nieuwe collega met vervroegd pensioen moest omdat er nu nergens plek was voor ongediplomeerde leidsters.

Nieuwe collega nummer 2 was een leuke meid met wie ik het ook prima kon vinden. Na een heerlijke vakantie in Zweden (wauw wat een heerlijk land zeg!!! Zo relaxed, zo lief, zo mooi en zoooooo rustig oohhhh heerlijk!!!!!) heb ik me weer helemaal kunnen herpakken....ik kwam weer in een goede flow, had overal weer zin in, thuis ging het goed en met nieuwe collega #2 zetten we samen de schouders eronder om er een top schooljaar van te maken!!! Heerlijk goede energie!

Begin oktober hadden we een grote gezamenlijke studiedag voor de hele stichting en daar kwam ik de collega's van kantoor tegen. Ze vroegen uiteraard hoe het nu op de zaal was en ik begon direct enthousiast te vertellen hoe goed het allemaal ging en dat ik hen ook zo dankbaar was dat ze mij zo'n geweldig leuke collega terug konden geven......ik zag een gezicht van een van de twee even verschieten, maar ik gaf daar verder weinig notie aan ( dat zag ik verkeerd, betekend niets joh) maar later zou ik beter weten......

In november kwam er wederom een grote reorganisatie, nieuwe cao, nieuw salarisstrookje, andere vakantieregelingen, nieuwe uren indelingen en binnen de groepen werden indelingen en roosters ook omgegooid. Dit kregen we allemaal over de mail medegedeeld. Er verscheen ineens in de inbox een email met een nieuw rooster wat over twee weken in zou gaan.......WAT???? Zijn ze nou helemaal *** geworden??? Voor mij betekende dit dat ik op 4 verschillende groepen ging werken, met vier verschillende collega's, waarvan 1 nieuwe collega #2 was en verder met de drie andere "roddeltantes" bij wie ik geen veilig en prettig gevoel had ........hhmm de moed zakte me in de schoenen.....

Ik ben ruim 13 jaar leidster geweest op een peuterspeelzaal en heb zeker 12 jaar daarvan gewerkt met dezelfde collega op twee peutergroepen. Deze collega is uitgegroeid tot mijn allerbeste vriendin....Wat een zaligheid om zo te mogen werken!! 

En nu had ik dus geen eigen groep(en) meer, maar kon ik op elke groep slechts een klein gedeelte "meedraaien", ik voelde me niet op mijn gemak en niet op mijn plek......Ik denk dat ik in al die jaren een enorme muur om me heen heb gebouwd voor alle opmerkingen en reacties van collega's waardoor ik het inderdaad niet meer zag en er dus ook nooit iets van heb gezegd dat ik het vervelend vond hoe ze tegen mij praatten en daardoor bleven zij maar schepjes (opmerkingen) er boven op gooien (ik reageerde toch niet....)........maar ondertussen nam ik het wel mee naar huis en liep gebogen onder een pak last waar ik vanaf wilde zonder het zelf door te hebben....

Ik veranderde........werd minder enthousiast over dingen, kon niet meer zo spontaan zijn als ik altijd was, ik begon enorm te piekeren, voelde me keer op keer grieperig en had een zeer kort lontje......muziek of televisie stond altijd te hard, kon bijna geen geluid verdragen.....ik vond het altijd heerlijk om een cd te luisteren als ik alleen thuis was, nu werd ik misselijk als ik de radio ook maar zachtjes aan had.......Tjemig wie is dit??? Waar ben je??? Als ik mezelf in de spiegel zag.....wat zie je eruit met die zwarte wallen onder je ogen......(tja slapen deed ik ook al een jaar heel onrustig)

Rond de decemberperiode (dit was altijd mijn hoogtepunt op de speelzaal, heerlijk hoe gekker hoe beter!!!) leek ik wel gebroken.....ik kon niet meer en wilde ook niet meer, ik sleepte me door de periode heen en "leunde" vooral op mijn collega's die de groepen draaiden......ik verdween naar de achtergrond........vreselijk!!! Dit was ik niet!! Ok, straks nog even lekker twee weken kerstvakantie en dan ben ik wel weer goed uitgerust om er tegenaan te gaan..........NOT!!!!

Huilend naar school elke dag opnieuw, met collega's gesproken over hoe ik me voelde, bij de directeur huilend aan zijn bureau gestaan......je komt er wel doorheen, het is even veel geweest, maar nu blijft het zo, komt goed, rustig aan..........dat waren loze bemoedigende woorden waar ik niets mee kon.....uiteindelijk voelde ik me steeds beroerder tot ik zelfs het idee had dat ik flauw ging vallen voor de groep.....na gesprek met de directeur ben ik naar huis gegaan en eenmaal thuis heb ik gehuild, zo hard en zo lang.....zo ik schrok er zelf gewoon van.......afspraak gemaakt met de huisarts en mijn moeder gebeld.......

Volgende dag zat ik bij de huisarts, hartfilmpjes gemaakt, hartslag was aardig hoog, kreeg kalmerende medicijnen voorgeschreven en moest maar even rust houden.......misschien was ik wel overspannen......of er was wel iets aan de hand maar dat kon nog niet gezegd worden, enkele bloedtestjes gedaan en uiteindelijk was de conclusie getrokken:

Je hebt een burnout!!!!