JIJ bent degene die het zover heeft laten komen, JIJ bent de enige die moet veranderen.......niet je omgeving, of je collega's (die ik al ZOOOOO lang de schuld heb gegeven voor alles)
Die spiegel is best eng om in te kijken. In het begin kijk je snel weg en denk je misschien "nee joh, zo zit dat niet" maar toch wel dus!!
In therapie moest ik een zelf scan maken. Ik noemde het liever de stress-meter. Op een schaal van 0 - 100% moet je dan lichamelijke "klachten" of prikkels invullen en bekijken hoe hoog je stress level dan is op dat moment. Dus als je kribbig bent dan ben je al op de helft van je stress. De paniekaanval zit heel hoog, dan scoor je 100%. Je gaat bij jezelf na wat doe je in sommige situaties, je maakt een opsomming; negatief denken, misselijk, boos voelen, lichte onrust, prikkelbaar, mogen wordt moeten, weinig concentratie, alles tegelijk willen doen, draaierig in hoofd, somber, moe, benauwd, zweten, gevoel flauw te vallen, hartkloppingen, snauwen/schreeuwen, huilen, moeten plassen op momenten dat je niet naar wc kunt, jeuk.
Als je een tijdje met die lijst werkt krijg je inzichten.......oh dus als ik dit of dat voel zit ik al zo hoog in de stress-meter en als ik zus of zo reageer ben ik al zo hoog.....En gaande weg kun je het ook steeds blijven aanvullen. Als ik jeuk heb is dat ook al een teken van onrust, dus zit er dan ook al spanning te broeden en plassen is bij mij ook een vorm van stress. Ineens viel er weer (ja weer, als je ze op kon rapen zou ik er rijk mee worden haha!!) een kwartje; altijd als ik vroeger naar school fietste of als ik nu met de auto richting een file rijd of langer dan anderhalf uur in de auto zit, moet ik plassen.......echt ik doe het dan bijna in mijn broek, ik krijg het benauwd en ga zweten, terwijl als ik dan uiteindelijk op een plek ben waar ik naar het toilet kan ik nog makkelijk eerst iets anders kan doen (was dus voornamelijk tussen de oren).
Ok dan.........dus ik heb al mijn hele leven last van stress, alleen nooit echt "erg in" gehad. In ieder geval niet zodanig dat ik er last van had en "ziek op de bank" belandde.
Deze inzichten zijn best waardevol, je leert jezelf (weer) kennen en de kinderen hier thuis moeten smakelijk lachen om mijn verhalen. Mijn jongste dochter (die ook best veel trekjes heeft...faalangst, perfectionisme, angst, hoog gevoeligheid) kan zich weer spiegelen aan mij. De middelste trek zich er nergens wat van aan en de oudste (met asperger, faalangst, perfectionisme, hoge lat legger) lacht zich steeds driekwart in de rondte (misschien omdat hij zich hier ook in herken? Soort ontlading van "oh gelukkig, jij hebt dat dus ook") en heeft me nu bestempeld met de naam Stress-kipje
Lekker dan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten