Sterker

Ik begin me langzaamaan sterker te voelen. Dat is op zich best positief. De dalen worden minder diep en ze gaan ook sneller weg.
Dit had ik zelf in eerste instantie niet eens in de gaten......kun je nagaan hoe dingen (zowel positief als negatief altijd goed kunnen sluimeren). Mijn therapeut wees me er vorige week op dat ze toch wel opmerkelijk veel positieve dingen hoorde.
Vorige week was het heftig thuis er kwamen heel veel dingen op mijn pad wat zorgen/stress met zich mee bracht. Zo werd eind vorige week mijn zoontje 9, kinderfeestje, en volgende dag verjaardagsvisite van familie (op zich geen probleem, maar voor mij nu nog wat druk), de vaatwasser ging stuk en zou uitgerekend op de dag van visite gemaakt worden (nou ja, er kwam iemand langs......of het gemaakt kan worden was nog niet aan de orde.....), er waren rapportgesprekken op school voor alle kinderen, er was woensdag een scholenmarkt om te oriënteren voor het voortgezet onderwijs (oh welke keus, waar doen we goed aan, waar is hij gelukkig???), en mijn vader zou maandag naar het ziekenhuis moeten voor een darmonderzoek (misschien een poliep, misschien erger...???)
Ik begin de kinderen aan het begin die week direct af te snauwen, ze kunnen weinig goed doen en ik ben niet te genieten.....het kwam voor mezelf ook vanuit het niets want 's morgens eerst nog lekker koffie geleut met Anna en zodra ze uit school kwamen ging er in mijn hoofd een soort van knop om.....ik snapte er zelf niets van maar schrok toen ik mijn zoontje met zijn handen over zijn oren naast me aan tafel zag zitten....meteen verontschuldigde ik me tegen hem......"Nee, dit ligt niet aan jullie, mama heeft veel aan haar hoofd, je kunt een klein beetje helpen door je eigen rommel op te ruimen maar ik moet het vooral zelf doen"......ik maakte een opsomming van de spoken in mijn hoofd en zorgde ervoor dat de kinderen zich in ieder geval niet schuldig hoefden te voelen.
Uitgerekend woensdagochtend ging ik door mijn rug (stress volgens therapeut) Ik stond compleet vast.....ok geen scholenmarkt voor mij dus, schoonmoeder afbellen die hoeft niet meer op te passen en ik beland op de bank......Mijn man is met zoonlief geweest en kwamen met redelijk positieve berichten weer thuis (ok er is hoop!!! komt goed!!............en dit dan nog 20 x herhalen zodat ik het ook geloof....)
Met dank aan mijn ouders die flinke pillen hadden meegenomen voor de zere rug was ik vrijdag goed in staat om me staande te houden tijdens het kinderfeestje. Het werd een geslaagd feestje met veel blije kids. Ook de dag daarna ging het goed. Monteur kwam erg vroeg al om 8 uur (heeft mijn pleidooi aan de telefoon toch geholpen?!), hij heeft het enigszins gemaakt maar goed draaide het niet meer (wordt een verzekeringskwestie, komt goed)......een feestje met zo min mogelijk afwas dus....geen gebak of taart maar heerlijk luxe sint snoepgoed van de warme bakker. Iedereen was hier blij mee en snoepte zich in het rond, niks geen commentaar of flauw gedoe en wij geen bergen borden afwassen.....goed opgelost!!! En los kunnen laten (het feit dat visite nu niet kan genieten van mijn mooie verzameling vintage gebaksbordjes)

Helaas wel slecht nieuws van mijn vader. Het blijkt darmkanker te zijn......schrikken, negatieve gedachtes, misselijk, hartkloppingen, slecht slapen.....alles kwam weer even terug.....maar ik voelde me niet "terug bij af" en dat vond de therapeut een groot lichtpunt.......hier zou ik een paar maanden geleden wel heel anders op hebben gereageerd
We gaan een enge periode in, van ziekenhuis onderzoeken en wachten op uitslagen en hopen vooral hopen op een goede afloop......je speurt internet af weet dat je dat beter niet kunt doen en dan zie je dat bijna 95% geneest van darmkanker, een sprankje hoop.....mooi want ik wil papsie nog lang niet kwijt, hij is nu 75 en dat is echt veel te jong. Ik wil hem nog minimaal 15 jaar om me heen hebben en ik niet alleen......wat een heerlijke familie hebben wij, wat een hecht gezin. Iedereen steunt elkaar en dit gaan we samen aan!!!! Wat mooi, dankbaar voor veel lieve mensen .......

Een positief zelfbeeld

Een opdracht van de therapeut was "maak een lijstje van goede eigenschappen/je positieve kenmerken"
Pfff nu dat zal wel lastig zijn om er zomaar een aantal op te noemen, dacht ik......maar toen ik er eenmaal voor ging zitten kwamen er al snel heel wat op papier terecht:  Humor, denk aan anderen,  een groot inlevingsvermogen, zorgzaam, lief, rijke fantasie, attent, kan lekker koken, creatief, perfectionistisch, stipt, altijd graag op tijd, netjes/verzorgend, gezellig, in voor een lolletje (iemand in de maling nemen), bijdehand, kan goed met kinderen omgaan, goed geheugen (nu even minder…..grrrr), ik weet vaak waar iemand zijn spullen liggen, zie vaak de positieve kanten van kinderen, trouw, eerlijk, geloofwaardig, royaal/gul, ruimdenkend, sterke wil, groot verantwoordelijkheidsgevoel, gevoelig, goede neus/goede reukzin, oog voor details, ik ben ordelijk (ik weet alles te vinden ook al zien anderen het als een puinhoop), houd rekening met anderen, zit snel vol met ideeën en ik kan ruimtes leuk inrichten/spullen goed bij elkaar zoeken.

Mijn therapeut bekijkt de lijst en kijkt me vervolgens doordringend aan: "Zo, dat is een behoorlijke lijst geworden, flink wat punten!!!"............"Hoe kom je dan toch nog aan zo'n laag zelfbeeld?!"

Tja dat is makkelijk, want elk positief punt heeft zo zijn keerzijde natuurlijk......

"O, nou ik ben benieuwd, geef dan eens wat voorbeelden" mijn therapeut wordt erg nieuwsgierig.

Ok ik begin bovenaan de lijst: met humor kun je alles weglachen en een heerlijke dikke muur om je heen bouwen, je kunt aan anderen denken en jezelf achteraf plaatsen (ben niet belangrijk genoeg, ik doe er niet toe), bij een groot inlevingsvermogen kun je dus ook veel gedachtes van anderen zelf invullen (altijd ten nadele van jezelf), je bent zó lief dat anderen alles maar tegen je mogen zeggen zonder daar ooit een weerwoord voor te krijgen, perfectionisme laat de lat erg hoog hangen, doordat ik altijd overal spullen van anderen zie en dat dan ook onthoud is er niemand in huis hier ooit zijn spullen kwijt (terwijl ze ergens heen lopen roep ik al dat de schoenen onder de kachel liggen bij de bank dus dan hoeven ze niet eens naar de gang te lopen....)

Ok ze heeft een beeld. Het is al duidelijk!!!

Ja daar heeft ze nog een hele kluif aan....ik zeg "werk aan de winkel!! Tijd voor actie! Klaar met die burn out. Geef me Iesje weer terug!!"

Stress kip......wie ik?!

Het meest heftige aan het hele burn out traject vind ik toch wel de confrontatie met jezelf.
JIJ bent degene die het zover heeft laten komen, JIJ bent de enige die moet veranderen.......niet je omgeving, of je collega's (die ik al ZOOOOO lang de schuld heb gegeven voor alles)
Die spiegel is best eng om in te kijken. In het begin kijk je snel weg en denk je misschien "nee joh, zo zit dat niet" maar toch wel dus!!

In therapie moest ik een zelf scan maken. Ik noemde het liever de stress-meter. Op een schaal van 0 - 100% moet je dan lichamelijke "klachten" of prikkels invullen en bekijken hoe hoog je stress level dan is op dat moment. Dus als je kribbig bent dan ben je al op de helft van je stress. De paniekaanval zit heel hoog, dan scoor je 100%. Je gaat bij jezelf na wat doe je in sommige situaties, je maakt een opsomming; negatief denken, misselijk, boos voelen, lichte onrust, prikkelbaar, mogen wordt moeten, weinig concentratie, alles tegelijk willen doen, draaierig in hoofd, somber, moe, benauwd, zweten, gevoel flauw te vallen, hartkloppingen, snauwen/schreeuwen, huilen, moeten plassen op momenten dat je niet naar wc kunt, jeuk.

Als je een tijdje met die lijst werkt krijg je inzichten.......oh dus als ik dit of dat voel zit ik al zo hoog in de stress-meter en als ik zus of zo reageer ben ik al zo hoog.....En gaande weg kun je het ook steeds blijven aanvullen. Als ik jeuk heb is dat ook al een teken van onrust, dus zit er dan ook al spanning te broeden en plassen is bij mij ook een vorm van stress. Ineens viel er weer (ja weer, als je ze op kon rapen zou ik er rijk mee worden haha!!) een kwartje; altijd als ik vroeger naar school fietste of als ik nu met de auto richting een file rijd of langer dan anderhalf uur in de auto zit, moet ik plassen.......echt ik doe het dan bijna in mijn broek, ik krijg het benauwd en ga zweten, terwijl als ik dan uiteindelijk op een plek ben waar ik naar het toilet kan ik nog makkelijk eerst iets anders kan doen (was dus voornamelijk tussen de oren).
Ok dan.........dus ik heb al mijn hele leven last van stress, alleen nooit echt "erg in" gehad. In ieder geval niet zodanig dat ik er last van had en "ziek op de bank" belandde.

Deze inzichten zijn best waardevol, je leert jezelf (weer) kennen en de kinderen hier thuis moeten smakelijk lachen om mijn verhalen. Mijn jongste dochter (die ook best veel trekjes heeft...faalangst, perfectionisme, angst, hoog gevoeligheid) kan zich weer spiegelen aan mij. De middelste trek zich er nergens wat van aan en de oudste (met asperger, faalangst, perfectionisme, hoge lat legger) lacht zich steeds driekwart in de rondte (misschien omdat hij zich hier ook in herken? Soort ontlading van "oh gelukkig, jij hebt dat dus ook") en heeft me nu bestempeld met de naam Stress-kipje
Lekker dan....

Genieten

Opnieuw weer (leren) genieten van dingen om je heen....lastig als je nog in de fase zit van overal "beren op de weg" zien. Maar soms maak ik het mee dat de beren wegblijven. En dan kan ik toch echt genieten. Wat een goed gevoel zeg, heerlijk.

Gisteren was de intocht van Sinterklaas. Mijn twee zonen geloven niet meer, maar mijn dochter nog volop. Met het hele gezin dus naar de stad....de oudste stibbelde nog even tegen maar ging uiteindelijk toch mee......oef op de valreep op ons favoriete plekje de stoet voorbij zien lopen. Leuke optocht, gezellige pieten. Zeer goed beeld van Sinterklaas en flinke volle handen pepernoten gescoord!!
Voor de kids zeer belangrijk.....maar wat voor mij onbetaalbaar was en is, is dat ik hen weer ZIE en van dit moment kan genieten!! Elke keer als ik de foto weer zie smelt ik, wat een lieve gezichtjes......mijn poepies!!!

Een lichtpuntje....

Eindelijk slaap ik weer eens lekker. Na twee jaar lang woelen, malen, en wakker liggen terwijl je doodop bent heb ik eindelijk een paar nachten meegemaakt (of eigenlijk niet....) dat ik echt slaap
Wow, dat is lekker!!!
Ik merk nu ook echt dat het langzaamaan weer wat beter gaat. De sombere blik waarvan ik elke keer zo schrok als ik mezelf in de spiegel zag, verdwijnt langzaam en ik kan mijn eigen lieve zachte blik weer even terug herkennen.....hallo daar ben je weer......waar was je nou al die tijd!?

Het op de bank blijven zitten werkt niet. Ja heel even, maar daarna komt er echt wel verveling......Het is net als met de griep, de eerste drie dagen kun je je er makkelijk bij neerleggen (tja meestal moet je dan ook wel) en beland je op de bank onder een lekker warm dekentje, maar zodra je lichaam enig teken van leven geeft dat het "wel weer gaat", kun je niet wachten om weer iets te doen. Je wilt weer naar buiten, boodschappen doen, sporten, werken, je leven weer oppakken. Bezig zijn, je nuttig voelen. Dat is een drang die diepgeworteld zit en die gevoed wil blijven worden.

Door toch dingen te blijven doen (of in mijn geval weer te gaan doen) merk ik toch wel dat dat inderdaad zo werkt. Ik zie er vooraf erg tegenop, zie direct beren lopen op alle wegen die ik wil gaan bewandelen, wordt alleen al aan het idee erg moe en toch......huh heb ik dat allemaal vandaag gedaan?? Ja en ik heb nog energie over ook!!! OK maar dat was vast toeval...
Nee hoor, de keer daarna ging het net zo makkelijk.....wat een fijn gevoel. Het idee dat je je leven weer een beetje terug op de rails krijgt!!!!

Wat een fijn lichtpuntje....

Canvas schilderijtje Zwarte Piet

Leuke originele decoratie voor de komende sintperiode.
Een canvasdoek voorzien van lichtgrijze verf met daarop een hoofd van Zwarte Piet geborduurd in kruissteek. Met een kraagje van vilt en een pietenveer. Het lijstje is 20 x 20 cm.

Te bestellen bij vlijtig-iesje voor €7,50.

Sinterklaas schilderijtje

Leuke originele decoratie voor de komende sintperiode. Een canvasdoek voorzien van een laagje lichtgrijze verf en daarop een hoofd van Sinterklaas geborduurd met een kruissteek.
Het lijstje is 20x20 cm groot en is te bestellen voor €7,50.

Met of zonder kanten strookje te bestellen.

Trots......???

Wanneer ben je voor het laatst echt trots geweest? Vroeg mijn therapeut vorig consult......
???? daar moet ik lang over nadenken en ik voel me verdrietig worden......laatst aan de telefoon sprak ik met iemand over hoe ik dan alles wat ik wil maken naast me neerleg als het niet lukt en verder ga met andere dingen....ze zei meteen "oh wat jammer, dus je hebt nooit een bevredigend gevoel, dat iets af is en ook mooi gelukt is?!"
Dat stak, ik voelde me verdrietig en kreeg medelijden met mezelf.......maar ja het is toch ook eigenlijk best gek om "trots" op jezelf te zijn.....dat is meer iets voor kleine kinderen......en die trots die spreek je natuurlijk al helemaal niet uit in het openbaar......Dat is helemáál vreemd......toch?!

Of valt het wel mee......mag je je als volwassene nog wel (of JUIST wel) trots voelen???

Ik vind dit erg lastig en heb dus WEER een puntje om aan te werken.......hhhmmmm nog meer....

wie weet gaat het me ooit nog lukken....
zo trots te worden als een

..........of leg ik de lat dan (weer) te hoog?!

Eye-opener

Een eye-opener.......

Zo hier heb ik lang op gewacht.....eindelijk is het kwartje gevallen. Het perfectionisme wat diepgeworteld in mij zit blokkeert mij in veel opzichten.

Ik denk dat ik idd heel ver ga met het leggen van een hoge lat door mijn perfectionisme. Overal in huis liggen projectjes wel/niet al aan begonnen en dat geeft onrust in mijn hoofd want waar ik ook kijk overal ligt iets waar ik nog iets mee MOET…..

Ik heb een beeld voor me in gedachte van wat ik wil maken en zó moet het er dan ook uit komen te zien…..lukt dat niet dan ben ik teleurgesteld (falen, zie je wel je kunt het niet) Ik leg het weg en stort me op iets anders…..maar ben in mijn hoofd dan nog wel ondertussen bezig met hoe ik het dan wel beter zou kunnen doen en zo spoelt mijn hoofd continue over…….en dat doe ik dus allemaal ZELF!!!Vaak lig ik er ’s nachts gewoon wakker van……dan is geen hobby/ontspanning

Dit is dus de grote valkuil waar ik aan moet werken:

Perfectionisme

Faalangst

Zelfvertrouwen

Als ik het aan mijn man vertel dan klopt alles wat ik zeg en hij herkent ook veel dingen ervan. Hij vraagt zich af of het alleen bij de creatieve dingen zijn, want naar hem toe heb ik dat niet echt, naar de kinderen wel (ja maar mijn man is sterk, staat stevig in zijn schoenen, die kan ik niet “vormen” de kinderen wel)

Maar het werkt overal eigenlijk wel in door; het schrijven van boeken – wie zit daar nou op te wachten? Een blog schrijven – wie gaat dit nou lezen? En ik wil wel meteen 1000 of meer volgers en positieve reacties!!! Een webwinkel – waar blijven de klanten??

Haha vroeger dacht ik altijd dat ik “gewoon” wispelturig” was en daarom zo met van alles tegelijk bezig was……….

Nu begrijp ik dus ook wel waarom mijn hoofd zo overloopt, ik gun mezelf geen tijd om iets af te maken en er een goed gevoel aan over te houden, weinig trots

Het zo op deze "manier" vorm te geven lucht op merk ik, vooral omdat het “klopt” NU HEB IK EINDELIJK DE VINGER OP DE ZERE PLEK KUNNEN LEGGEN, NU WEET IK WAAROM IK EEN BURNOUT HEB !!!! 

Dáár ligt dus een hoop werk te doen......

Een warm bedje....

In de meivakantie....... jaja lang geleden, I know.....een start gemaakt met het haken van een vrolijke sprei voor over een eenpersoons bed. De hoofdkleur is gebroken wit met grote gekleurde cirkels in de kleuren groen, paars, oranje, blauw, roze en grijs.

Het is een prachtige sprei geworden, lekker warm voor de koudere dagen en het voelt lekker zacht aan

Nogmaals............loslaten

Drie keer is scheepsrecht!!!!! Nou ik hoop het!! Ik ben nu bij mijn derde behandelaar om van mijn burnoutklachten verlost te worden. Twee psychologen hebben echt hun uiterste best gedaan, maar het wilde niet lukken. Uiteindelijk ben ik door gestuurd naar de HSK (een toonaangevende, landelijke organisatie voor psychische zorg. 
Zij onderzoeken en behandelen mensen met psychische problemen, zoals angst, burn out en depressie.)

Mijn gevoel is op dit moment vrij positief en ik denk dat ik hier nu wel goed zit. Ik werk hard en serieus aan mijn opdrachten en ik lijk weer vat te krijgen op mijn denken....en doen.

Qua opdrachten moest ik eerst proberen een goede afwisseling in mijn dagritme te maken tussen in en ontspanningsactiviteiten en een lijst maken met ontspannende bezigheden......tja wat is dat dan precies?? Tv kijken niet altijd, ik krijg ook buikpijn bij sommige programma's, een tijdschrift lezen.....zolang het maar niet gaat over negatieve onderwerpen (ziekte, dood, scheiding enz). Haken is een hobby, maar wordt ook een frustratie als het scheef gaat of niet lijkt op het patroon uit het boek...argh....

Zelfcontroleschema maken wanneer is er sprake van stress en waar op de lat ligt het hoog of laag, wat kan ik in zo'n geval doen om weer tot rust te komen.......lijkt me meer iets voor hun om mij dit te vertellen maar ik moet het zelf invullen en tot mijn verbazing kom ik nog een heel eind!!

Situaties die in de week gebeuren moet ik analyseren wat gebeurt er wat denk je hoe handel je wat is je gevoel en gedrag....het opent toch weer gesloten ogen, ik leer er echt van, het geeft inzicht en het verbaasd me.

Kern is voornamelijk los leren laten....

Ha die heb ik eerder gehoord!!!

En nu..........gaan doen......simpel?!
Probeer het uit...

Op tv tijdens programma linda's zomerweek zei een van de gasten iets over dat mensen tegenwoordig te druk gefocusd zijn op het opvoeden.....het moet allemaal maar zo..... maar als je kinderen een bepaald kader geef en ze daarbinnen alle vrijheid gunt reilt en zeilt het eigenlijk prima......los laten dus...

50 jaar SARAH

Ter gelegenheid van mijn schoonzus die gisteren de respectabele leeftijd van 50 bereikte een subliem cadeau bedacht voor SARAH.
Wat een humor......op internet een ludiek idee gevonden om allerlei spullen in een "oude doos" te doen....dat werden dus allerlei cremepjes en zalfjes om de "rijpere" huid strakker en zachter te laten worden, een lekkere scrub, gezichtsmasker, een pak TENA LADY, een flesje advocaat en een mooie sjaal/omslagdoek.

De doos heb ik bestempeld als zijnde EHBO-doos (Eerste Hulp Bij Ouderdomsdoos) met wat kleine kanten taartonderzetters van papier om de doos op te leuken.

Op de doos kwam natuurlijk een leuk kaartje met een afbeelding van een SARAH met uiteraard een kanten gehaakt randje.

Op de kaart schreef ik de tekst: Het heeft je dus 50 jaar gekost om er zo goed uit te zien. Maar nu zul je toch echt hulp nodig hebben, anders lijk je straks op deze trien.......ai!

Heel sportief, ze kon er smakelijk om lachen!!!!!!

Kast opknappen.....

Eindelijk gaat het gebeuren!!!! We hebben de knoop doorgehakt en besloten onze hele fijne Chinese kast weg te doen en in te ruilen voor een ander pronkjuweeltje!!! Onze kast hebben we al vele jaren en hij verveelde nooit, maar in die loop der jaren zijn er toch hier en daar wat butsen en krasjes opgekomen en ook wat kale plekken in de lak, dus het verdiende hoe dan ook een lik verf. Inmiddels was ik het zwart ook wel zat (het was een zwarte kast wat hier en daar wat rood erdoorheen liet komen) en onze andere grote kast moet ook aangepakt worden......oef wat een klus, twee kasten schuren, leeghalen en natuurlijk ook die inhoud eens kritisch bekijken want we hebben veel maar gebruiken weinig!!!! Wel een leuke klus, maar alleen als je er de tijd voor hebt......goh heerlijk als je geen baan hebt!!!! Tijd zat dus!!!! Nu is mijn kans!!!

Vorig jaar al met het idee in mijn hoofd rondgelopen dat de kast een eye-catcher moet worden.....misschien qua kleur......geel leek me wel gewaagd, lekker fris en zomers maar nee manlief vond dit té gewaagd.....groen dan?? Is zijn lievelingskleur en we hebben al groen in huis (appeltjesgroen dat dan weer wel....en mijn emailleverzameling in de keuken is groen).....Ik wil de kleur groen die je ook in kastelen ziet, dat ouderwetse.....later wil ik ook overgaan op meer kopertinten en een cognac leren bank, bruine meubels, nu hebben we te veel zwart en omdat ik nu meer thuis zit snak ik naar kleur.....zeker ook door de burn out......ik blijf in een depressieve dip hangen en ik ben dat zo zat!!! Ik wil frisheid om me heen.....
Op marktplaats een super lief kastje gevonden in queen ann stijl en met vitrinegedeelte (kan ik eindelijk mijn verzameling brocante koffiekopjes gezellig uitstallen!!!)..........En JA ik verzamel graag!!!!

De spelletjeskast is mooi opgeknapt. De binnenkant wilde ik ook altijd al aanpakken met plakfolie om de ruwe planken weg te werken en hoe toevallig.....precies deze week bij de Lidl in de aanbieding diverse plakfolie met leuke motieven!!!! Het had zo moeten zijn!!!!

En hoe toevallig??!! Precies de print en kleur die ik hoopte zat er ook nog tussen, lichtblauw met roze roosjes.....oh leuk!!! Nu wordt het écht een snoepkastje
De laatjes aan de zijkanten beplakt geeft ook een snoezig detail.

Wat geeft dit een goede energie zeg!!! Heerlijk.....nooit gedacht, lekker hoor.....laat de zomer maar komen mijn hoofd is er klaar voor.....en de kasten ook

Een kaartje sturen.....

Als je iemand een kaartje wilt sturen kun je natuurlijk heel veel leuks bij diverse winkels kopen, maar een tikkeltje meer aandacht krijgt zo'n kaartje natuurlijk als het zelfgemaakt is. Vlijtig-iesje heeft weer twee lieve kaartjes gemaakt. Een voor een geboorte van een nieuwe baby ( deze kan voor jongens als voor meisjes zijn) en een met een afbeelding van vintage teacups, leuk om een vergeten vriendin weer eens uit te nodigen op de koffie of thee.
Beide kaartjes hebben een gehaakt randje.

Lief klein opbergkastje van Vlijtig-iesje

Van alle vrije tijd die ik nu heb, besteed ik meer dan de helft momenteel aan het creeren van mooie dingen voor mijn winkeltje. Heerlijk om te doen en het ontspant enorm. Maar ik ben weer te ijverig....want nu liggen er diverse projecten doorelkaar, kan moeilijk focussen op slechts 1 iets....gevolg verf op tafel ligt te wachten op project 1, boven op bed ligt project 2 voor als ik 's avonds op bed geen tv wil kijken en naast me op de bank liggen projecten (!) nummers 3 en 4 de haakwerkjes een sprei en een rond kleed.

Het ontspant op deze manier wel iets minder.....overal waar je komt en kijkt schreeuwt iets naar me Maak me af...

Ook probeer ik ons huis opgeruimd te houden, want tja iedereen zegt het Een opruimd leeg huis geeft een opgeruimd leeg hoofd.....klopt wel, maar het is lastig volhouden....die projecten daar ben ik echt mee bezig en de kinderen zijn zo heerlijk aan het spelen (de vloer ligt bezaaid met playmobil en lego en kastelen met paarden en auto's, hink stap sprongend moet je hier rondlopen en proberen onderweg niets om te stotend anders heb je een erg boos kind in huis) Die ruimen ook nooit op (morgen wil ik er weer verder mee spelen)....

En toch is het al gelukt om project 1 in de winkel te plaatsen....wat helaas nog niet goed loopt dus het staat ook op pinterest en op marktplaats....
Hier is het kastje, bedoeld om sleutels in op te hangen, maar voor sieraden of iets anders leuks kan het natuurlijk ook geen kwaad
De kleuren zijn lichtroze en donkergrijs. Het hartje op de voorkant is met schoolbordfolie beplakt dus er kan ook iets op geschreven worden.
De binnenkant is beplakt met stofjes grijs met witte stippeltjes en uiltjes.

Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.......

Herman van Veen had het al snel door......wat een prachtnummer......niet in de zin van 
"o, wat klinkt dit lekker in het gehoor, hier ga ik eens even lekker voor zitten met een kop thee in de hand en luister naar de heerlijke prachtige tekst" .......o nee, zeker niet!!! Maar het is wel pakkend, die tekst en zoooo waar.....


opzij opzij opzij
maak plaats maak plaats maak plaats
we hebben ongelofelijke haast
opzij opzij opzij
want wij zijn haast te laat
we hebben maar een paar minuten tijd                

we moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan
we kunnen nu niet blijven we kunnen nu niet langer blijven staan

een andere keer mischien
dan blijven we wel slapen
en kunnen dan mischien als het echt moet
over koetjes, voetbal en de lotto praten
nou dag totziens adieu het ga je goed

we moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan
we kunnen nu niet blijven we kunnen nu niet langer blijven staan

Al sinds mensenheugenis is men volgens mij al druk met van alles bezig, men wil van alles op de hoogte blijven, moet altijd maar bereikbaar zijn, wil altijd weten waar de rest uithangt en wil ook vooral meerdere dingen tegelijk kunnen doen........maar dit houdt niemand vol!!! Het is ook gewoon geen doen! Wie kan er nu echt een telefoongesprek voeren in de auto of op de fiets en dan ook nog écht verantwoord het verkeer om zich heen in de gaten houden?! Of achter een bureau een telefoongesprek voeren en dan tegelijkertijd een email foutloos beantwoorden?!
Nou mij is het in ieder geval niet gelukt!!!! Ik dacht altijd wel dat ik het kon , dat "multitasken", maar die illusie is inmiddels uit het hoofd verbannen

Altijd was ik met meerdere dingen tegelijk bezig, maar achteraf bekeken was er nooit iets effectiefs van terecht gekomen, half werk.......halve kracht......half aandacht......of eerlijk gezegd.....géén aandacht....

Vooral mijn kinderen hebben hier veel onder moeten lijden......als ze iets aan mij vroegen dan bleef ik naar het beeldscherm staren en emails beantwoorden en gaf ik halfslachtig antwoord op hun vragen.........terwijl mijn hoofd dan natuurlijk overuren maakte met hersenspinsels als "wat was de vraag nou precies? wat heb ik daarop geantwoord? ben ik het daar eigenlijk wel mee eens? klopte het nu wat ik diegene net heb gemaild?"
Zonde van de tijd, want hier gaan ondertussen enorm veel minuten overheen.

Mindfulness heeft mij geleerd dat je je aandacht moet verdelen......kijk je kind aan die iets komt vragen, luister actief naar wat er gezegd word, draai je weg van het scherm waar je op dat moment mee bezig bent en dan kun je daarna weer terug draaien en je werk zonder problemen weer oppikken.


Terwijl ik bezig was met de cursus mindfulness heb ik zo veel gehuild......tjeempie het was echt confrontrerend zeg.....bleh......je rent jezelf constant voorbij zonder dat je het beseft....
leerzaam, maar eng!!!

Los laten

Los laten van gebeurtenissen om je heen, van de problemen van anderen is zo moeilijk.....het gebeurt continue, zonder erbij stil te kunnen staan, gaat mijn hoofd mee in de stress van een ander.

Het komt ook dagelijks voor dat er direct door kinderen hier in huis wordt gevraagd waar hun schoenen liggen,of waar het huiswerk is, waar de knuffels liggen en heel vaak betrap ik mezelf erop dat ik al antwoord heb gegeven voordat zij hun vraag af hebben gemaakt......hoe bizar?!

Mijn man gniffelt naast me op de bank en zegt "laat het los! Is hun probleem!" Ja dat is de makkelijkste weg (zo zou het moeten zijn) Maar mijn weg gaat anders........Ik zie ook altijd alles overal liggen en denk dan huh wat doet die schoen nu weer in de keuken? Oh, daar ligt een knuffel onder de bank.....is vast kwijt....He, een huiswerkmapje.....zal ik het klaar leggen op zijn stoel?
Ik ben zo in mijn hoofd dus de hele dag bezig met van alles en nog wat.......heel vermoeiend en daar ben ik nu pas achter door mijn burnout. Nu pas realiseer ik me wat een denkwerk ik de hele dag op me af laat komen en dan daarnaast nog kunnen werken en ontspannen......ppfff tja lastig dus....

Maar goed nu dus de truc om het af te leren.......wat een giller.......dat lukt me nooit!
Manlief antwoord vaak op zo'n vraag van de kids: "Waar jij het gelaten hebt!" Reactie van kinderen is dan meestal een boos oog naar papa en een vragende blik naar mij....en ik denk dan alleen maar "Ja ik weet het, ik weet het, het ligt daar" alsof ik er een magnetron mee zou kunnen winnen, bijna blij enthousiast floept het antwoord eruit!!

Ik maak mijn kinderen hiermee lui en niet in staat om zelf oplossingen te bedenken, ik weet het, heb ook vaak alweer spijt zodra ik het eruit heb gefloept.....maar ja dan is te laat......en die magnetron?? Noppes, je krijgt er niets voor...............niet eens een "dank je mam"

Hoogtijd dus................loslaten!!!!

Koningsdag 2015............hier in Dordrecht!!!!

Ja het is echt waar, al maanden staan onze kranten er vol mee......de koning komt zijn verjaardag, zijn koningsdag hier in onze stad vieren, in Dordrecht!!!! Oh wat spannend, oh wat gaaf......en onze oudste zoon moet met zijn club Jong Jubal het feestprogramma afsluiten.......tjemig wat een eer....

Als ouders van de clubleden weten we wel al dat de kinderen een prominente plek zouden gaan krijgen in het programma, maar dit weten we pas sinds vorige week.....gelukkig maar want onze oudste heeft Asperger en door zijn autisme kan hij weinig spanning aan zonder te flippen of te stressen en dat terwijl hij ook nog de week ervoor de cito entreetoets heeft.....wow pittig zeg voor hem!!

Maar goed tot nu toe gaat het redelijk en slaat hij zich er goed doorheen!! Knapperd!!

Zelf heb ik door mijn burnout ook nog te kampen met mijn eigen stress en paniekgevoelens.......natuurlijk wil ik gaan kijken in de binnenstad, zowel naar het koningspaar als naar mijn eigen kanjer, maar ja.......op zo'n dag is het natuurlijk bomvol mensen......jakkes, die drukte maakt me nu al benauwd.....constant afwegen in mijn hoofd:  Wel gaan of thuis blijven....bang voor schuldgevoel als ik niet zou gaan, maar druk op de borst-gevoel bij de gedachte wel in die menigte te staan......ooohhhh bah!

Om de spanning uit mijn lijf te kalmeren haak ik er wild op los.......rood-wit-blauw-oranje kleuren liggen kriskras op de bank, bloemetje hier, brochetje daar, van alles aan het haken, bedenken en uitproberen.....

En uiteraard is dit ook te koop bij vlijtig-iesje

(ondanks alle spanning en stress:)  FIJNE KONINGSDAG ALLEMAAL!!!!! xxx

Jippie, het is weer voorjaar!!

Ja dit jaar kan ik dit met recht zeggen.......JIPPIE!!!

Vorig jaar moest ik me er nog toe zetten om te genieten van de zon, met zijn mooie licht en warme stralen, maar nu lukt het me écht!!

Heerlijk om de geur van buiten op te snuiven, de warme gloed op je gezicht, de vrolijk tjilp-geluidjes van vogels, de kleine bloembolletjes die weer boven de grond uitsteken, de magnolia die weer in bloei komt bij een van onze buren....zalig!!!

Zodra de kerst voorbij is snakt mijn lijf altijd naar meer.....kerst was zo gezellig, met de mooi versierde boom, lekker warm met de kachel aan, gezellig vakantie met het gezin...en dan opeens is dat weg, iedereen weer druk op school en op het werk, boom weg, kale bedoeling binnen en buiten, kwakkel winter...grijze sombere luchten....en het enige wat ik dan wil is zon, warmte en bloemetjes.....PASEN!!!!
Hup, door naar het volgende feest...

Dit jaar heb ik de plank boven de bank in paasversiering getoverd:

En uiteraard hebben we een vrolijke paastak met diverse hangers door de kids aangekleed:

Voor mijn winkeltje heb ik diverse kaartjes/labeltjes gehaakt van vintage afbeeldingen. Zo lief, je kunt ze aan een paascadeautje hangen of aan een bosje bloemen die je iemand wil geven of je kunt ze in je takken hangen:

Maar ja.......ook aan pasen komt een eind....weg vrolijkheid, weg voorjaarsgevoel.....
Nee, dat wil ik niet, ik wil het juist houden......
Voor een projectje had ik gehaakte bloemen nodig en vond diverse patronen op internet, allemaal uitgeprobeerd en de een was makkelijker of mooier dan de ander, maar toen had ik natuurlijk een flinke voorraad liggen.....

Tijdens de speurtocht op het net zag ik een foto van iemand die gehaakte bloemetjes in takjes had verwerkt en in een vaasje gedaan had......BRILJANT!!!! Mijn paastakken hoeven nog niet weg!!! Bloemetjes erin en het is nog steeds vrolijk en gezellig hier!

JIPPIE!!!! xxx

Waarom????

Tja haha waarom een blog beginnen?
Hmm goede vraag......

Schrijven vind ik erg leuk, doe ik ook best graag. Vroeger als kind flink wat uren in de pen gekropen om mijn dagboek vol te schrijven en ik vond het heerlijk als ik in vriendenboekjes mocht schrijven......vooral die ouderwetse poezie-albums met die heerlijke kitscherige plakplaatsjes (liefst ook met glitters natuurlijk!!).....
Ik betrapte mezelf hier op toen mijn kinderen thuis kwamen uit school met zo'n vriendenboekje (of CARS of Prinsessen) Jakkes alles is al voorgedrukt!!! Je hoeft nog nauwelijks iets in te vullen......toch vond ik het wel stiekem leuk en was IK vooral degene die haar best zat te doen met plaatjes en glitters en kleurstiften om langs de randjes waar het nog enigszins kon het boekje op te leuken..........Na twee keer kreeg ik meteen een vriendenboekje in de schoot geworpen met een opmerking als "hier, voor jou" ?????? Huh??? Oeps.......sorry hihihi.....

Op het voortgezet onderwijs vond ik het ook heerlijk als we een opstel moesten schrijven voor Nederlands, lekker lange vellen vol schrijven......onderwerp maakte niet uit ik verzon er wel wat omheen.....

Tijdens de PABO periode ook nog een poging gedaan om kinderboeken te gaan schrijven, was er niet helemaal ontevreden over, maar had nooit het lef om er daadwerkelijk mee naar een uitgever te stappen (altijd smoesjes verzinnen: levert toch niets op, is geen brood mee te verdienen, je bent een van de duizendste die een stuk inleverd, zal nooit gelezen worden.......en bovendien DOODENG....hoe pak je zoiets dan aan? waar stuur je het naar toe? Internet was toen nog niet zo toegankelijk......de Gouden Gids en het grote telefoonboek waren de meest toereikende zoekbronnen, dus tja....)

Toch blijft de schrijfdrang zwieren door mijn hoofd......wel op de achtergrond, maar de laatste tijd is het mapje "schrijven" weer aangewakkerd. Ik heb de laatste tijd heel wat moeten schrijven van mijn psycholoog, hoe ik de dag doorbreng, wat mijn gedachtes zijn, waar ik over pieker, wat mijn angst is en of die angst wel/niet gegrond is.......geen leuke periode!!!! Maar dat schrijven.......dat was wel leuk!!!!

En natuurlijk blijft de vraag "wie zit hier nu op te wachten?" , maar ach wie weet kan ik je met mijn verslagen over mijn gevecht met mijn burnout, het omhoog kruipen uit het diepe dal, de draad weer op te pakken, het leven van een moeder van drie jonge kinderen waarvan de oudste zoon het asperger syndroom heeft en al begint te puberen (tjemig je bent nét 11!! NU AL?!) en mijn poging om mindfulness achtig te blijven in alle hectiek en de keuzes die ik moest maken (blijven werken of stoppen?!).......(ppfff wat een lijst haha).....inspireren en helpen bij je eigen gevecht(en) om er weer bovenop te komen en een gezond maar vooral GELUKKIG mens (weer) te worden

Ik hoop dat het helpt .........xxxx

O ja.......én ik maak tussendoor ook hier en daar wat reclame voor mijn webwinkeltje die ik onlangs ben begonnen:

vlijtig-iesje

Ai.......een burnout?!

Ik had het echt helemaal voor mekaar...een super leuke man, drie heerlijke kinderen....en een super leuke baan. Ik werkte als leidster op een peuterspeelzaal met een hele leuke lieve collega. Het klikte meteen tussen ons en al na een paar weken waren we goede vriendinnen. We hadden samen de verantwoording over twee peutergroepen,  vier dagdelen werkten we samen. En als we niet moesten werken kwamen we bij elkaar op visite. Voor ons gevoel gingen we dus ook nooit naar "het werk" want dat klinkt negatief....en zo was het niet voor ons, wij hadden het leuk en maakten met de kinderen een gezellig feestje op school. Wat een energie kregen we ervan, heerlijk!!! Zo'n lol die we hadden, een leuke band met de peuters, goed contact met de ouders, we genoten er beiden zichtbaar van......tot dat......ja je voelt 'm al aankomen zeker...

De gemeente moest regels aanscherpen en mijn collega zou moeten kiezen, ontslagen worden of een opleiding volgen voor SPW. Ze kon bij mij op de groep stage lopen, dus veel veranderde er niet....ok zonder problemen die periode doorgekomen....vanuit het kantoor werd vaak gezegd dat we niet uit elkaar gehaald zouden worden want zo'n goed team moest je zuinig op zijn was hun mening....Nou de handtekening op het diploma was nog niet droog of mijn collega werd al overgeplaatst naar een andere lokatie....ze werd geruild met een collega die geen diploma had want ik had reguliere groepen en die mochten toen nog met een vaste leidster en een assistent werken.....Deze nieuwe collega had het zwaar in het begin....ik werd ziek, had een flinke griep voor ruim drie weken en zij werd min of meer in het diepe gegooid. Andere collega's op de lokatie namen van de gelegenheid gebruik om eens goed te roddelen over mij en er kwam steeds meer negativiteit rondom mijn werken op de groep (ik zou geen orde kunnen houden, ik bood geen veiligheid er was geen structuur, ik deed maar wat en alles maar met matige luie inzet). Mijn nieuwe collega sprak me hierop aan en probeerde me wakker te schudden. Wat hier allemaal gebeurde vond zij echt heel vervelend. "Dit laat je je toch niet gebeuren? Waarom kunnen ze dit allemaal zeggen over en tegen jou? Waarom word je niet boos??" Zij had er last van en vertelde dat ze het zo'n enge grimmige sfeer vond op het werk dat ze er zelfs buikpijn van had gekregen......en dat vond ik dus weer vervelend (niet het hele stuk wat over mij ging, maar dat ZIJ er verdriet van had!!!) Ik had het eerlijk gezegd allemaal niet echt door....tenminste niet bewust.....met mijn vriendin/collega hadden we ook wel af en toe lastige momenten waar we tegenaan liepen met de rest van het team, maar we konden onze schouders ophalen en focussen op onze eigen groepen (zoeken jullie het maar lekker uit, wij doen het daar wel lekker leuk op onze manier) ........Dat was goed te doen, maar door de jaren heen veranderde er heel wat binnen het peuterwerk en werd de samenwerking binnen het team ook nauwer dus konden we niet enkel meer focussen op ons eigen groepje maar kregen we ook meer met de anderen te maken.......en vanaf dat moment ging het mis.......Ruim 12 jaar met liefde en plezier "gewerkt" want ik ging niet naar mijn werk.....ik ging met mijn vriendin een gezellig ochtend/middag beleven met een groepje peuters......
Vanaf het moment dat ze werd overgeplaatst voelde ik me anders....ik ging nu ineens wel naar het werk en ik werd ook regelmatig ziek (was in die 12 jaar nog nooit ziek geweest....) Nadat ik door mijn nieuwe collega met mijn neus op de feiten werd gedrukt heb ik eerst flink gehuild, ik schrok van mijn eigen reactie, maar voor ik het allemaal een plekje kon geven in mijn hoofd werd ik al op het matje geroepen op kantoor........er zouden allemaal klachten zijn over mij vanuit collega's en ouders en hoe zou ik hier een oplossing voor kunnen bedenken?! Huh??? Tja...... euhm.....
In samenwerking met kantoor is er een tevredenheidsenquête opgesteld en uitgedeeld aan ouders om eventuele klachten te kunnen toetsen.....Hier kwam niets uit....ik zou nog wel bij andere collega's op andere lokaties moeten kijken en ervaren hoe zij daar goed leiding gaven aan de groep en hoe men daar adequaat structuur boden......ok ik heb het allemaal ondergaan en aangepakt (voor zover ik het voor mijn gevoel ook echt moest aanpakken, want ik zag mijn problemen niet maar goed dat kun je soms beter niet zeggen) Ondertussen kwam ik steeds minder lekker in mijn vel te zitten en het werk begon ook steeds minder belangrijk te voelen en thuis was ik meer een snauwende moeder met een kort lontje dan de liefdevolle moeder die je op tv reclames zo mooi ziet......."kopje thee klaar  hebben na schooltijd, kinderen komen binnen en dan de zachte stem " en? Hoe ging het vandaag op school, schatje(s)"......."
Net voor de zomervakantie was ik weer grieperig en ik kreeg de ruimte van kantoor om extra goed uit te zieken en vooral uit te rusten. Pas na de vakantie hoefde ik weer te gaan werken......met weer een nieuwe collega trouwens want ondertussen waren er weer wat regels aangescherpt waardoor mijn eerste nieuwe collega met vervroegd pensioen moest omdat er nu nergens plek was voor ongediplomeerde leidsters.

Nieuwe collega nummer 2 was een leuke meid met wie ik het ook prima kon vinden. Na een heerlijke vakantie in Zweden (wauw wat een heerlijk land zeg!!! Zo relaxed, zo lief, zo mooi en zoooooo rustig oohhhh heerlijk!!!!!) heb ik me weer helemaal kunnen herpakken....ik kwam weer in een goede flow, had overal weer zin in, thuis ging het goed en met nieuwe collega #2 zetten we samen de schouders eronder om er een top schooljaar van te maken!!! Heerlijk goede energie!

Begin oktober hadden we een grote gezamenlijke studiedag voor de hele stichting en daar kwam ik de collega's van kantoor tegen. Ze vroegen uiteraard hoe het nu op de zaal was en ik begon direct enthousiast te vertellen hoe goed het allemaal ging en dat ik hen ook zo dankbaar was dat ze mij zo'n geweldig leuke collega terug konden geven......ik zag een gezicht van een van de twee even verschieten, maar ik gaf daar verder weinig notie aan ( dat zag ik verkeerd, betekend niets joh) maar later zou ik beter weten......

In november kwam er wederom een grote reorganisatie, nieuwe cao, nieuw salarisstrookje, andere vakantieregelingen, nieuwe uren indelingen en binnen de groepen werden indelingen en roosters ook omgegooid. Dit kregen we allemaal over de mail medegedeeld. Er verscheen ineens in de inbox een email met een nieuw rooster wat over twee weken in zou gaan.......WAT???? Zijn ze nou helemaal *** geworden??? Voor mij betekende dit dat ik op 4 verschillende groepen ging werken, met vier verschillende collega's, waarvan 1 nieuwe collega #2 was en verder met de drie andere "roddeltantes" bij wie ik geen veilig en prettig gevoel had ........hhmm de moed zakte me in de schoenen.....

Ik ben ruim 13 jaar leidster geweest op een peuterspeelzaal en heb zeker 12 jaar daarvan gewerkt met dezelfde collega op twee peutergroepen. Deze collega is uitgegroeid tot mijn allerbeste vriendin....Wat een zaligheid om zo te mogen werken!! 

En nu had ik dus geen eigen groep(en) meer, maar kon ik op elke groep slechts een klein gedeelte "meedraaien", ik voelde me niet op mijn gemak en niet op mijn plek......Ik denk dat ik in al die jaren een enorme muur om me heen heb gebouwd voor alle opmerkingen en reacties van collega's waardoor ik het inderdaad niet meer zag en er dus ook nooit iets van heb gezegd dat ik het vervelend vond hoe ze tegen mij praatten en daardoor bleven zij maar schepjes (opmerkingen) er boven op gooien (ik reageerde toch niet....)........maar ondertussen nam ik het wel mee naar huis en liep gebogen onder een pak last waar ik vanaf wilde zonder het zelf door te hebben....

Ik veranderde........werd minder enthousiast over dingen, kon niet meer zo spontaan zijn als ik altijd was, ik begon enorm te piekeren, voelde me keer op keer grieperig en had een zeer kort lontje......muziek of televisie stond altijd te hard, kon bijna geen geluid verdragen.....ik vond het altijd heerlijk om een cd te luisteren als ik alleen thuis was, nu werd ik misselijk als ik de radio ook maar zachtjes aan had.......Tjemig wie is dit??? Waar ben je??? Als ik mezelf in de spiegel zag.....wat zie je eruit met die zwarte wallen onder je ogen......(tja slapen deed ik ook al een jaar heel onrustig)

Rond de decemberperiode (dit was altijd mijn hoogtepunt op de speelzaal, heerlijk hoe gekker hoe beter!!!) leek ik wel gebroken.....ik kon niet meer en wilde ook niet meer, ik sleepte me door de periode heen en "leunde" vooral op mijn collega's die de groepen draaiden......ik verdween naar de achtergrond........vreselijk!!! Dit was ik niet!! Ok, straks nog even lekker twee weken kerstvakantie en dan ben ik wel weer goed uitgerust om er tegenaan te gaan..........NOT!!!!

Huilend naar school elke dag opnieuw, met collega's gesproken over hoe ik me voelde, bij de directeur huilend aan zijn bureau gestaan......je komt er wel doorheen, het is even veel geweest, maar nu blijft het zo, komt goed, rustig aan..........dat waren loze bemoedigende woorden waar ik niets mee kon.....uiteindelijk voelde ik me steeds beroerder tot ik zelfs het idee had dat ik flauw ging vallen voor de groep.....na gesprek met de directeur ben ik naar huis gegaan en eenmaal thuis heb ik gehuild, zo hard en zo lang.....zo ik schrok er zelf gewoon van.......afspraak gemaakt met de huisarts en mijn moeder gebeld.......

Volgende dag zat ik bij de huisarts, hartfilmpjes gemaakt, hartslag was aardig hoog, kreeg kalmerende medicijnen voorgeschreven en moest maar even rust houden.......misschien was ik wel overspannen......of er was wel iets aan de hand maar dat kon nog niet gezegd worden, enkele bloedtestjes gedaan en uiteindelijk was de conclusie getrokken:

Je hebt een burnout!!!!